دسته های موجود در بازار دارای انواع ساده و یا شوک دار هستند.

دسته های شوک دار: دسته های شوک دار دارای دو اهرم برروی دسته هستند که جهت حرکت را بهتر و راحتر به رایانه انتقال می دهند، یک موتور لرزاننده در داخل آن هستند که در بازی ها در شرایط خاص به لرزش در می آیند و موجب ایجاد ‏هیجان مضاعف در هنگام بازی می شوند.

‏‏دسته های بی سیم : دسته های بی سیم نیز از امواج رادیوی و یا بلوتوث جهت ایجاد ارتباط با رایانه بهره می برند.‏همچنین فرمان های بازی نیز مانند یک دسته عمل می کند. بجای حرکت ماشین د‏ر محیط بازی توسط دکمه های روی دسته توسط پدال های گاز و ترمز و همچنین دنده و ترمز دستی، انجام می شود.

معرفی 3 گیم پد بیسیم برای تلفن‌های هوشمند و تبلت‌ها:

• Razer Serval

قیمت: ۷۹.۹۹ دلار

پشتیبانی از: اندروید

گیمر‌ها قطعاً نام ریزر آشنا هستند. به واسطه بلوتوث قادر خواهید بود تا این گیم پد را به تلفن اندرویدی خودتان متصل کرده و از بازی خود لذت ببرید. این گیم پد از ۱۲ کلید اکشن و دو کلید آنالوگ بهره می‌برد. همچنین Razer Serval مجهز به یک گیره مخصوص برای نگهداری گوشی‌های هوشمند است تا کاربر در هنگام بازی، لذت استفاده از یک کنسول دستی را داشته باشد.

• Steelseries Stratus XL

قیمت: ۴۹.۹۹ دلار (مدل آی او اس و مک) – ۵۹.۹۹ دلار (مدل اندروید و پی‌سی)

این برند با عرضه گیم پد نشان داده اند که می‌توانند یکی از بهترین‌ها در این زمینه نیز باشند. گیم پد Stratus XL این کمپانی انتخاب خوبی برای بازیخور‌های موبایلی است. این گیم پد دارای کلید‌های بسیار نرمی است که در کنار پاسخ گویی فوق العاده سریع خودش به واسطه اتصال بلوتوث و همچنین حدود ۴۰ ساعت استفاده به وسیله دو جفت باتری AA، می‌تواند یک یار همیشگی برای تلفن هوشمند شما باشد.

• Moga Rebel

قیمت: ۷۹.۹۹ دلار

پشتیبانی از: آی او اس

مگا ربل یک گیم پد بالارده و مخصوص اتصال به آیپد و آیفون شما به وسیله بلوتوث خواهد بود. تعداد مناسب کلیدها، خوش دست بودن و یک گیره جهت نگاه داشتن انواع مدل‌های مختلف آیفون از ویژگی‌های این محصول می‌باشد.

نظرشما کاربران سایت بابانو درباره این مطلب چیست؟نظرات خود را با ما درمیان بگذارید.

قابلیت Game DVR ویندوز ۱۰ ممکن است با ضبط گیم‌پلیتان در بکگراند ویندوز باعث کند شدن تجربه بازیتان شود. اگر ضبط کردن گیم‌پلی و به صورت کلی امکانات Game DVR برایتان اهمیتی ندارد، می‌توانید آن را غیر فعال کنید و سرعت پردازش بازیتان را بهبود بخشید. البته توجه داشته باشید که خاموش کردن Game DVR به معنی از کار افتادن Game Bar نیز هست. قابلیتی که اکثرا حین اجرا کردن بازی‌ها نمایش داده می‌شود و به شما اجازه می‌دهد حین بازی گیم‌پلی یا اسکرین‌شاتتان را ضبط کنید.

Game DVR و Game Bar را بیشتر بشناسیم

قابلیت Game DVR که این روزها در ویندوز ۱۰ می‌بینیم در اصل جزو قابلیت‌های اصلی اپلیکیشن اکس ‌باکس بود. در حال حاضر نیز نسخه ماد شده این قابلیت روی اکس باکس وان قرار دارد. Game DVR می‌تواند به صورت اتوماتیک گیم‌پلی شما را ضبط و سپس فایل آن را در حافظه‌تان ذخیره کند. البته ذخیره کردن یا نکردن فایل ویدیویی کاملا به شما بستگی دارد. درصورتی که ویدیو را ذخیره نکنید، فایل آن حذف می‌شود و برنامه به ضبط کردن یک فایل جدید ادامه می‌دهد.
گرچه قابلیتی که از آن حرف می‌زنیم بسیار جالب است و می‌تواند به شما کمک کند لحظات خاطره‌انگیز بازی‌هایتان را ذخیره کنید، اما یک مشکل بزرگ در خصوصش وجود دارد. Game DVR از منابع پردازشی سیستم شما استفاده می‌کند. روی سیستم‌هایی با قدرت سخت افزاری متوسط، فعال بودن Game DVR می‌تواند منجر به کند شدن پردازش بازی‌ها و درنتیجه کاهش افت فریم یا تبدیل شدن به مانعی برای استفاده از ماکسیمم گرافیک بازی می‌شود.

اگر تصمیمی به ضبط گیم‌پلیتان ندارید، بهتر است این قابلیت را غیرفعال کنید. البته Game DVR روی تمام سیستم‌ها به صورت پیش‌فرض روشن نیست و روشن بودن یا نبودن آن بستگی به نوع سخت افزار شما دارد. Game Bar نیز نوعی المان گرافیکی است که امکانات Game DVR را حین بازی دراختیارتان قرار می‌دهد. امکاناتی نظیر ضبط گیم‌پلی، ذخیره کردن کلیپ‌های ضبط شده و ثبت اسکرین‌شات از صفحه نمایش.
یکی از تفاوت‌های اصلی Game DVR با Game Bar این است که Game Bar از سرعت پردازش سیستم شما نمی‌کاهد، اما ممکن است المان نمایشی‌اش کمی از صفحه‌تان را اشغال کند. همچنین برخلاف Game DVR، قابلیت Game Bar همیشه به صورت پیش‌فرض روی سیستم‌ها فعال است. حتی پس از غیر فعال کردن Game DVR و Game Bar، باز هم امکانات ساده درون بازی برای ثبت اسکرین‌شات یا قابلیت‌های ضبط انویدیا که با نام ShadowPlay شناخته می‌شوند قابل استفاده خواهند بود.
درواقع Game DVR تنها یکی از راه‌هایی است که می‌توانید برای ضبط یا ثبت اسکرین شات استفاده کنید.

چگونه Game DVR را غیرفعال کنیم؟

مایکروسافت طی یکی از به‌ روز رسانی‌های خود قابلیت‌های Game DVR و Game Bar را به تنظیمات اصلی ویندوز اضافه کرد. به همین در حال حاضر برای دسترسی به این تنظیمات نیازی به اجرا کردن اپلیکیشن اکس باکس ندارید. برای غیرفعال کردن Game DVR به تنظیمات و سپس قسمت Gamin مراجعه کنید. در قسمت Game DVR، توجه کنید که گزینه «Record in the background while I’m playing» حتما «Off» باشد. در چنین حالتی شما همچنان می‌توانید با استفاده از Game Bar و به صورت دستی گیم‌پلیتان را ضبط کنید. اما دیگر خبری از ضبط خودکار نیست.

چگونه Game Bar را غیرفعال کنیم؟

برای غیرفعال کردن Game Bar کافیست به تنظیمات، Gaming و درنهایت قسمت Game Bar مراجعه کنید. حال توجه کنید که «Record game clips, Screenshots, and broadcast using game bar» حتما روی گزینه «Off» قرار داشته باشد. دیگر خبری از Game Bar نیست، مگر اینکه باز هم به همین قسمت مراجعه کنید و گزینه آن را روی «On» قرار دهید.

فروشگاه اینترنتی بابانو

«گیرز ۵» را می‌توان یکی از متفاوت‌ترین و عجیب‌ترین قسمت‌های این مجموعه قلمداد کرد. منظورم از این جمله نه تنها خود بازی، بلکه مسیری است که مایکروسافت برای معرفی و انتشار آن در نظر گرفت. گیرز ۵ از همان اول با یک ویدیوی کوتاه معرفی شد. سپس سازندگان برای مدتی طولانی به سکوت رفتند و بعد دوباره تنها به انتشار اطلاعاتی از بخش چندنفره اکتفا کردند. طوری که انگار با یک اثر تماما چندنفره طرف هستیم، و نه اثری که خیلی‌ها برای بخش داستانی آن را تجربه می‌کنند. این روند تا چند روز مانده به انتشار بازی ادامه داشت و ما به عنوان مخاطب رسما هیچ چیزی درباره داستان و گیم‌پلی آن نمی‌دانستیم. تنها چیزی که تکرار می‌شد، بزرگ‌تر شدن محیط‍‌ها نسبت به قبل بود. بخش زیادی از این ضعف را می‌توان به مارکتینگ عجیب و ناآشنای مایکروسافت ربط داد که برای اولین‌بار مشابه‌اش را در یک بازی انحصاری می‌دیدیم. چه طرفدار ایکس‌باکس و چه نباشیم، همه خوب می‌دانیم که این پلتفرم شدیدا از ضعف انحصاری‌های درست و درمان رنج می‌برد. در یک کلمه، انحصاری‌های خوب ایکس‌باکس‌وان آنقدر تعدادشان کم است که برای معرفی‌شان در یک مطلب به مشکل برمی‌خوریم و دقیقا نمی‌دانیم دربارشان چه بگوییم! بنابراین، از لحاظ منطقی پیش‌بینی می‌کردیم تا مایکروسافت برای یکی از آخرین انحصاری‌های کنسول ایکس‌باکس‌وان چه از لحاظ کیفیت و چه از لحاظ مارکتینگ سنگ‌تمام بگذارد. ولی مایکروسافت ترجیح داد تا جای ممکن سکوت کند و حرفی از بازی نزند. جوری که بعضی مواقع فراموش می‌کردیم که اصلا گیرز ۵ هم وجود دارد.

جا دارد روی این موضوع تاکید کنم که درباره قسمت جدید مجموعه Gears of War صحبت می‌کنیم؛ مجموعه‌ای که اساسا نقش بسیار مهمی در موفقیت برند ایکس‌باکس داشت و جدا از انحصاری بودن و اهمیتش برای مایکروسافت، یکی از کامل‌ترین و لذت‌بخش‌ترین آثار تیراندازی تاریخ ویدیو گیم به حساب می‌آید. مجموعه‌ای که در خیلی از زمینه‌ها مولفه بود و سازندگان زیادی سعی کردند با الهام از آن، اثر خود را بسازند. برای همین دلیلی ندارد که انتظار کمی از گیرز ۵ داشته باشیم. گیرز ۵ دقیقا جایی است که مایکروسافت باید نشان دهد نسبت به رقبای خود در صنعت دقیقا چه چیز متفاوتی دارد و اصلا به چه دلیلی باید سمت خرید کنسول آن‌ها برویم. یعنی اگر کسی که عاشق بازی‌های ویدیویی است و کنسول مایکروسافت را نداشته باشد، وقتی گیرز ۵ را می‌بیند حسرت آن را بخورد. با این حال، وقتی شخصا به تجربه بازی نشستم خیلی خوب فهمیدم که چرا مایکروسافت در این مدت سکوت کرده بود. چرا در این مدت محتوای خاصی از بخش داستانی ندیدیم. بازی کردن و به پایان رساندن گیرز ۵ نشان داد که استودیو کوالیشن (سازنده اثر) فعلا راه بسیار درازی در پیش دارد و هنوز به بلوغ لازم جهت ساخت یک انحصاری بلاک‌باستر تمام عیار نرسیده.

این استودیو و ساخته‌هایش در حال حاضر به هیچ وجه نمی‌توانند با آن چیزی که زمانی اپیک گیمز تحویل‌مان می‌داد، رقابت کنند. همان‌طور که گفتم، به عنوان کسی که زمانی با سه قسمت اول مجموعه زندگی کردم، انتظار زیادی از گیرز ۵ داشتم. از همه مهم‌تر هنگامی که «راد فرگوسن» ادعا کرد بهترین گیرز تاریخ را ساخته‌اند، پیش خود گفتم حتما این قسمت قرار است کل مجموعه را به سطح و مدار دیگری ببرد و پایانی بر داستان تلخ تکراری انحصاری‌های ایکس‌باکس‌وان باشد. علاوه بر این، به یاد دارم که دو روز مانده به انتشار بازی بود که عده مختلفی زبان به تحسین بازی گشودند و از جاه‌طلبانه بودن آن می‌‌گفتند. همه این‌ها باعث شد تا همه‌جوره خودم را برای بازگشت به روزهای خوب مجموعه آماده کنم، چرا که اگر بخواهم صادقانه بگویم اصلا از قسمت چهارم لذت نبردم و تنها چیزی که از آن به یاد دارم، به طوفان‌های فک‌براندازش مربوط می‌شود!

اما متاسفانه بعد از تجربه نهایی اثر متوجه شدم که گیرز ۵ نه تنها آن چیزی نبود که فکرش را می‌کردیم، بلکه با اختلاف بدترین و ضعیف‌ترین شماره اصلی کل سری است. اثری که مقابل‌مان قرار گرفته نه تنها چیزی به فرمول جواب پس داده گیرز اضافه نمی‌کند، بلکه برخی از اصلی‌ترین مشخصه‌های مجموعه را هم زیر پا می‌گذارد. بزرگ‌ترین نکته مثبت گیرز ۵ همان چیزی است که در قسمت‌های پیشین دیده بودیم: گرافیک فوق‌العاده و سیستم تیراندازی لذت‌بخش.

جنگ داخلی

داستان گیرز ۵ جای صحبت بسیار زیادی دارد. اگر روند کلی قصه‌ی دنیای بازی را دنبال کرده باشید حتما می‌دانید که نویسندگان با شماره چهارم مسیر کاملا متفاوتی را در پیش گرفتند و دنیای گیرز را با تغییراتی مواجه کردند. در نگاه اول، این تغییرات چندان خود را در شماره چهارم نشان نمی‌دادند یا حداقل اینکه ما متوجه نشدیم که دقیقا چه آینده‌ای در انتظار این کاراکترها است. با این حال، با عرضه گیرز ۵ حالا دقیق‌تر می‌توانیم بگوییم که مسیر داستانی مجموعه دقیقا به کدام سمت رفته است و قصد دارد در آینده به کجا برسد. پیش از اینکه سراغ روند اصلی قصه برویم، می‌خواهم از فضاسازی و اتمسفر دنیای بازی بگویم. در سه شماره اول سری که در اصل ریشه‌ها و اصالت بازی را در برمی‌گیرند، ما با یک دنیای مصیب‌زده و فاجعه‌بار سر و کار داریم؛ دنیایی که در آن نسل بشر با وجود تهدیدی با نام لوکاست‌ها در خطر بود و کاراکترهای آن با مشکلات عدیده روانی دست و پنجه نرم می‌کردند. کاراکترهایی که هر کدام مسائل شخصی و منطقی خود را داشتند و سعی داشتند تا جای ممکن از خود و خانواده‌هایشان محافظت کنند. در این مسیر، عده زیادی کشته شدند و عده زیادی هم جان سالم به در بردند. با این حال، در پایان شماره سوم این درگیری‌ها کمی آرام‌تر شد و به نظر می‌رسید که حالا انسان‌ها می‌توانند با خیال راحت در کنار هم زندگی کنند. سپس در قسمت چهارم همه چیز برعکس شد. یعنی در ابتدا اینطور به نظر می‌رسید که نسل لوکاست‌ها به پایان رسیده و حالا انسان‌ها بر جایگاه قدرت تکیه زده‌اند و سال‌ها از آن جنگ‌ها گذشته است. دیگر خبری از آن دنیای فاجعه و کاراکترها نبود. همه چیز آرام و در صلح به نظر می‌رسید. بر این اساس، تصمیم نویسندگان مبنی بر عوض کردن شرایط انسان‌ها باعث شد تا بازی از آن ماهیت و اتمسفر آشنای خود تا حد بسیار زیادی فاصله بگیرد.

در واقع تاثیرات این موضوع را می‌توان به راحتی در گیرز ۵ مشاهده کرد. به شخصه آن محیط‌ها و رنگ‌بندی‌های مرده و خاکستری سه قسمت اول را بیشتر دوست داشتم. در گیرز ۵ داستان جوری رفتار می‌کند که انگار لوکاست‌ها و سایر دشمنان تهدیدی برای انسان نیستند. در واقع بازی دوست دارد این پیام را به مخاطب بدهد، اما در انتقال آن موفق نیست. گیرز ۵ بیش از اینکه به اصل و ریشه خودش شبیه باشد، به فیلم‌های ابرقهرمانی مارول و دی‌سی شبیه شده است. این شباهت را می‌توان در نحوه کارگردانی میان‌پرده‌ها و رنگ‌بندی محیط و حتی معماری آن‌ها به راحتی دید. اولین مشخصه دنیای گیرز باورپذیر بودنش بود. اما در گیرز ۵ احساس می‌کردم در حال تماشای قسمت جدید اونجرز یا چیزی شبیه به آن هستم؛ آن دسته فیلم‌های تاریک و در عین حال کمدی‌ای است که در نهایت همه چیز به خوبی و خوشی تمام می‌شود. از طرفی روشن‌تر شدن دنیای بازی روی کاراکترها و اخلاقیات آن‌ها هم تاثیر گذاشته است. برای مثال، آن‌ها دیگر اهمیتی برای دشمنان و حتی جان هم‌تیمی‌هایشان قائل نیستند و بسیار خودخواه رفتار می‌کنند. بیشتر کاراکترهای داستان بیشتر از اینکه نگران جوخه خود باشند، اهداف اصلی خود را دنبال می‌کنند. به عنوان بازی‌کننده، دیدن چنین مواردی باعث می‌شود تا تنش بازی از بین برود و نگرانی خود را نسبت به اتفاقات آینده از دست بدهم. شاید درست نباشد به خاطر چنین مسئله‌ای از گیرز ۵ ایراد بگیریم چرا که این مسیر در ابتدا در قسمت چهارم شروع شد و در اینجا تنها اثرات آن را می‌بینیم. با این حال، شخصا از حال و هوای تازه دنیای گیرز لذتی نمی‌برم و باور دارم اگر این مجموعه می‌خواهد به روزهای اوج خودش بازگردد، باید کاراکترهای جدیدش را دوباره در همان فضا و محیط‌ها قرار دهد و طوری رفتار کند که جان هیچکس در این دنیا در امان نیست.

این جنگ تمامی ندارد

پیش از انتشار بازی، تقریبا همه هواداران انتظار یک تغییر بزرگ را در روند گیرز ۵ داشتند. در واقع خیلی‌ها بعد از دیدن تغییرات God of War و نتایج آن فهمیدند که حفظ هسته اصلی گیم‌پلی نباید برای همیشه ادامه داشته باشد و حتی می‌توان با ایجاد تغییراتی بنیادین، آن را به یک اثر به مراتب بهتر تبدیل کرد. با این باور، همه منتظر بودیم تا بالاخره سازندگان تغییری چه در ساختار گیم‌پلی و چه در اصلی‌ترین المان‌های بازی به وجود بیاورند. شاید بتوان گفت بزرگ‌ترین تغییر گیرز نسبت به قبل، بزرگ‌تر شدن محیط‌ها باشد. این‌بار در گیرز ۵ محیط‌ها بسیار بزرگتر شده‌اند و دست‌تان کاملا باز است که با استفاده از نقشه، به هر نقطه‌ای که خواستید بروید. گفتنی است که مراحل خطی همچنان جزء بازی هستند و اتفاقا به عقیده من بهترین لحظات گیرز ۵ نه در مراحل محیط‌باز، بلکه در مواقعی که یک داستان خطی و مشخص را روایت می‌کند اتفاق می‌افتد. حقیقت این است که سازندگان سعی داشتند با تبلیغ بزرگ‌تر شدن محیط‌ها و از این دست چیزها، گیرز ۵ را متفاوت جلوه دهند. با این حال، بازی در زمان‌هایی که ساختار محیط‌باز به خود می‌گیرد، واقعا هیچ حرفی برای گفتن ندارد. محیط‌ها واقعا خالی هستند و عملا به جز چند ماموریت فرعی کوتاه و ساده، نمی‌توانید کار خاصی انجام دهید. در مواقعی که بازی کاملا دست‌تان را باز می‌گذارد، باید با دستگاه خود بین نقاط مختلف جا به جا شوید. در این بین، نه اتفاقی خاصی برای‌تان رخ می‌دهد و نه محیط‌ها آنقدر پیچیده هستند که بخواهید درشان سرک بکشید تا بلکه چیزی پیدا کنید. در این بین طراحان مراحل سعی کرده‌اند با گذاشتن نشانه‌ای در محیط – مثل یک پرچم زرد رنگ – بازی‌کننده را به سمت انجام ماموریت‌های فرعی سوق دهند و راه را به آن‌ها نشان دهد. این دسته از ماموریت‌ها داستان خاصی ندارند ولی از انجام دادن‌شان لذت خواهید برد و شاید اگر کمی کنجکاو باشید، بتوانید اطلاعات تازه‌ای را از دنیای گیرز به دست بیاورید. با این حال، شاید بهتر می‌بود که همه چیز تنها به شلیک کردن و کشتن دشمنان محدود نمی‌شد. تقریبا روند تمامی مراحل فرعی اینطوری است که به یک نقطه خالی می‌روید و باید برای انجام شدن کاری کمی صبر کنید. در این نقطه دشمنان بر سرتان می‌ریزند و باید تلاش کنید تا زمان انجام شدن کار، زنده بمانید و همه را بکشید.

نمایش قدرت

تقریبا غیرممکن است که گیرز ۵ را تجربه کنید، اما گرافیک و جلوه‌های بصری آن توجهتان را جلب نکند. بازی از نظر گرافیکی یکی از کامل‌ترین و بهینه‌ترین آثاری است که تاکنون برای کنسول ایکس‌باکس وان ساخته شده. در واقع گیرز ۵ را می‌توان الگویی در نظر گرفت که نهایت قدرت‌‌ کنسول‌های نسل هشتمی مایکروسافت را به نمایش می‌گذارد. با اینکه بازی را روی ایکس‌باکس وان اس تجربه کردم، اما گرافیک و جلوه‌های بصری آنقدر تمیز و باکیفیت کار شده‌اند که باورش نمی‌کنید. سایه‌ها، کیفیت بافت‌ها و به خصوص نورپردازی‌ها در بالاترین سطح خود هستند. مطمئنا حین تجربه بازی بارها به ریزه‌کاری‌ها و جزئیاتی برخورد خواهید کرد که توجهتان را حسابی جلب می‌کند. نکته‌ای که باعث می‌شود گیرز ۵ را از نظر فنی یکی از بهترین‌ها بدانیم، روان و پولیش بودن بازی است. در تمام طول زمانی که مشغول تجربه اثر بودم، چه در بخش تک‌نفره و چه در بخش چندنفره، کوچک‌ترین باگ یا مشکل فنی به چشمم نخورد. اگرچه نمی‌توانیم گیرز ۵ را از لحاظ روند و داستان یک اثر فوق‌العاده بنامیم، اما بازی قطعا می‌تواند به عنوان بزرگ‌ترین انحصاری مایکروسافت در سال‌های اخیر گرافیک دسته‌اول و بی‌نظیری را تحویل دهد. شاید کمی سخت‌گیرانه به نظر برسد، اما با وجود تمام تحسین‌هایم باید اعتراف کنم که گیرز ۵ حداقل در زمینه تخریب‌پذیری و تاثیرات بازی‌کننده روی محیط می‌توانست کمی بهتر عمل کند. در این نمونه، مثلا وقتی با اسلحه خود به یک نقطه مشخص شلیک می‌کنید اتفاق خاصی نمی‌افتد و نهایتا چند دایره سیاه‌رنگ از گلوله‌های‌تان روی سطوح باقی می‌ماند. فراموش نکنیم که قسمت‌های اول مجموعه زمان خود هم از لحاظ گرافیک بهترین بودند، هم توجه زیادی به جزئیات ریز داشتند.

گرفتاری در برزخ

در ساعات اولی که مشغول تجربه گیرز ۵ بودم، حسابی از بازی لذت بردم و فکر می‌کردم که بالاخره طلسم انحصاری‌های ضعیف مایکروسافت به پایان رسیده است. اما هر چقدر که بیش‌تر جلو می‌رفتم، بازی بیشتر ناامیدم می‌کرد. گیرز ۵ دقیقا تکلیفش با خودش مشخص نیست. از طرفی می‌خواهد تغییری در روند بازی ایجاد کند، از طرفی دیگر هم می‌خواهد همین چیزهایی را که دارد حفظ کند و دو دستی به آن‌ها بچسبد. به خاطر همین مکانیک‌های جدید بازی چندان تاثیرگذار نیستند و همان موارد خوب قبلی هم کم‌کم جذابیت خود را از دست می‌دهند.

گیرز ۵ بازی خوب و قابل‌قبولی است. اما گیرز خوبی نیست. گیرز ۵ شاید بتواند در نشان دادن قدرت موتور آنریل انجین و کنسول ایکس‌باکس وان موفقیت‌آمیز عمل کند، ولی از نظر داستانی، کارگردانی و طراحی حرف خاصی برای گفتن ندارد و نمی‌تواند به عنوان غول انحصاری مایکروسافت ظاهر شود. شاید بهتر باشد استودیوی کوالیشن برای مدتی از این مجموعه فاصله بگیرد، سراغ ساخت اثر کاملا جدیدی برود و آنجا آزمون و خطاهای خود را انجام دهد. سپس با تجربه‌ای که به دست می‌آورد، سراغ ساخت قسمت جدید برود و به بهترین شکل ممکن پرونده سری را ببندد.

فروشگاه اینترنتی بابانو

بعد از خرابکاری در ۸ رالی پشت سر هم، از مونت‌کارلو تا ایتالیا، رالی فنلاند همان شانس نهایی و دوباره‌ای بود که انتظارش را می‌کشیدم. حالا به کنترل ماشین‌های چابک WRC کامل عادت کرده‌ام و استیج‌های نسبتا صاف و پهن فنلاند هم اعتماد به نفسم را برای فشار دادن پدال گاز تا انتها بالاتر می‌برد.

استیج اول را با کسب جایگاه دوم به پایان رساندم و الان هم با تایم‌های خوبی که ثبت کردم، مطمئنم این بار اول می‌شوم. اما درست زمانی که فقط ۱ کیلومتر تا خط پایان باقی مانده، متوجه تنگ شدن مسیر نشدم و با رفتن چرخ‌ها به حاشیه جاده، ماشین بلند شد و چندین بار غلت زد. اما مشکلی نیست، اگر ریستارت کنم باز هم می‌توانم همین شکلی رانندگی کنم. فقط اینکه با متوقف کردن بازی متوجه می‌شوم دفعات مجاز ریستارت کردن تمام شده.

چاره‌ای نیست، یا باید با همین وضع به مسیر ادامه دهم یا اینکه تایمی برایم ثبت نخواهد شد. موتور، فرمان و گیربکس همگی آسیب دیده‌اند و ماشین به سختی حرکت می‌کند. چند صد متر نهایی را هر طور شده طی می‌کنم و بله، تصادف کار خودش را کرده است؛ پنجم شدم.

قسمت دردناک‌تر ماجرا این است که هنوز یک استیج دیگر از رالی فنلاند باقی مانده و از آنجایی که همین امروز برگزار می‌شود، مهندس تیم فرصتی برای تعمیر خودرو ندارد. یک استیج کامل را باید با همین ماشین شروع و به پایان برسانم.

فرمان فورد فیستا بیچاره حالا انحراف زیادی به چپ دارد و گیربکس هم به موقع دنده عوض نمی‌کند اما نمی‌توانم اجازه دهم فرصتم برای کسب رتبه در این رالی هم از بین برود. با همان ماشین دوم شدم و در نهایت با جمع‌بندی امتیازها، راننده‌ام با کسب جایگاه سوم در انتهای رالی برای اولین بار بعد از ساعت‌ها بازی کردن روی جایگاه می‌‌ایستد. بی‌نهایت لذت‌بخش است و WRC 8 کم لحظاتی از این شکل ندارد.

سرسخت شدن رقبا در بازی

وقتی رقیب قدرتمند و بسیار با سابقه‌ای چون سری Dirt در آن سوی میدان ایستاده، سخت است در همان ژانر به عنوان دیگری فکر کنیم و البته نسخه‌های قبلی WRC هم چندان در رقابت موفق نبودند. اما WRC 8 با پیشرفتی چشمگیر نسبت به گذشته، نه تنها حالا به بهترین نسخه سری خود تبدیل شده؛‌ بلکه حالا حرف‌هایی برای گفتن دارد و می‌تواند خودش را در کنار اسم‌های بزرگ جا دهد.

بهتر است ابتدا از ویژگی‌های جدید و تغییرات شروع و صحبت در مورد هویت خاص و منحصر به فرد WRC 8 را به ادامه بررسی موکول کنیم. نسخه هشتم سری شبیه‌ساز WRC حالا بخش کریر بسیار کامل‌ و جذاب‌تری دارد. برای مثال، در این نسخه شما هستید که باید اعضای تیم را استخدام و حقوقشان را پرداخت کنید.

شش جایگاه و نقش مخلتف در تیم وجود دارد که هر کدام وظیفه خاص خودشان را دارند. کارشناس هواشناسی با دقت بیشتری آب و هوای استیج‌ها را پیش‌بینی می‌کند، وظیفه تعمیر خودرو بر عهده تعمیرکار است و حتی می‌توانید روانشناسی استخدام کنید تا به وضع روحی اعضای تیم برسد.

اعضای تیم شما با گذشت زمان و کار کردن، خسته می‌شوند و هر از چند گاهی برای استراحت به مرخصی می‌روند. بنابراین مدیریت تیم و پیدا کردن افراد مناسب برای پر کردن تیم خود یکی از چالش‌های جالب این نسخه است. اینکه کنترل کامل تیم بر عهده شما یعنی راننده باشد و خسته شدن زود و سریع اعضای تیم، شاید کمی غیرواقعی باشد اما حداقل بخش کریر را از تکراری شدن نجات می‌دهد.

پیشرفت‌های گرافیکی

پیشرفت‌های گرافیکی هم حسابی خودنمایی می‌کنند و دیگر چون نسخه قبلی افکت‌های آب و‌ هوایی چون باران یادآور تکنولوژی نسل گذشته نیست. آسیب و سیستم دمیج ظاهری خودروها همچنان جای کار دارد و قابل مقایسه با سری Dirt Rally نیست اما در عوض آسیب فنی و مکانیکی بسیار عالی و کم‌نقص طراحی شده.

کافی است که با یک اشتباه مهلک، به فرمان یا گیربکس خودرو آسیب بزنید تا بلافاصله متوجه اثر آن روی کنترل خودرو شوید، اثری که اگر از فرمان و پدال برای تجربه بازی استفاده کنید؛ حتی طبیعی‌تر و هیجان‌انگیزتر است.

سیستم درختی ارتقا هم با الگو گرفتن از سری F1 به بازی اضافه شده که شما را به کسب امتیاز و رتبه بهتر دعوت می‌کند چرا که با رفتن به سطح بالاتر می‌توانید عملکرد خودرو یا تعاملتان با تیم را بهبود بدهید.

تمامی این تغییرات و پیشرفت‌ها باعث می‌شوند تجربه بخش کریر چون گذشته خسته کننده و تکراری نباشد اما WRC 8 برای تبدیل شدن به عنوانی خوب و کامل نیاز به برتری‌‌های دیگری دارد. برتری‌هایی که خودشان را در گیم‌پلی و طراحی اتومبیل‌ها و پیست‌های مسابقه نشان می دهند.

از آنجا که با نسخه رسمی مسابقات رالی رو به رو هستید، خیالتان کامل از استیج‌ها و اتومبیل‌ها راحت باشد. هر ۱۴ رالی مسابقات امسال در بازی حضور دارند و تیم‌ها و ماشین‌هایشان نیز درست مانند واقعیت طراحی شدند و از کیفیت بالایی برخودار هستند. البته هر چند نبود برخی از اتومبیل‌های قدیمی‌تر رالی برای تنوع بیشتر احساس می‌شود.

گیم پلی

حالت بقای Modern Warfare

طبق اعلام یکی از نمایندگان بازی، «تنها حالت بقا در بخش Spec Ops» انحصار زمانی پلی‌استیشن خواهد بود و «همه خریدان بخشهای تکنفره، چندنفره، و Spec Ops را دریافت خواهند کرد»، اما اگر به متن بسیار ریزی که در پایان تریلر تبلیغاتی بازی آمده است دقت کنید، خواهید دید که حالت بقا برای تقریبا یکسال تمام در انحصار پلی‌استیشن خواهد بود. مسئله اینست که از آنجاکه کال آو دیوتی، یک مجموعه سالانه است، این عملا به معنی انحصار کامل این بخش توسط پلی‌استیشن خواهد بود.

برای کسانیکه که با این حالت آشنا نیستند، Spec Ops یک حالت همکاری، و بخشی سنتی از مجموعه «مدرن وارفر» است. طبق گفته «اکتیویژن» (Activision)، در بازی پیش رو، Spec Ops «همه» ماموریتهای «تازه» و «استراتژیک» بازی را – که شما می‌توانید به همراهی دوست خود و مستقل از سطح مهارت گروهتان، بازی کنید – در بر خواهد گرفت.

مراسم State of Play

در مراسم State of Play، سونی طی نمایش بازی، تریلر بخش داستانی مدرن وارفر را هم – که تنها چند دقیقه پیش از شروع مراسم به بیرون درز کرده بود – منتشر کرد. این تریلر تقابل اصلی بخش تکنفره را نمایش می‌دهد، که قرار است داستانی واقعگرایانه از وحشت جنگهای مدرن، سلاحهای شیمیایی، آشوبهای سیاسی، و دخالتهای بیجای دولتهای بیگانه را بازگو نماید.

بازی «کال آو دیوتی: مدرن وارفر» قرار است در روز ۲۵ اکتبر امسال برای ایکس‌باکس وان، پلی‌استیشن ۴، و کامپیوترهای شخصی عرضه شود. با وجود انحصار زمانی Spec Ops برای پلی‌استیشن ۴، و طبق اعلام قبلی اکتیویژن، تقریبا تمام محتوای الحاقی مدرن وارفر بطور همزمان روی همه پلتفرم‌ها منتشر خواهد شد. علاوه بر اینها، اکتیویژن از «برتری یکروزه» دارندگان پلی‌استیشن ۴ صحبت کرده است، گرچه هنوز مشخص نیست که این برتری شامل چه چیزهایی خواهد بود.

زمان انتشار

از زمان انتشار این خبر، بسیاری از طرفداران مجموعه مدرن وارفر، و خصوصا جماعت ماوس و کیبورد – که بخش مهمی از مخاطبان این مجموعه را تشکیل می‌دهند – اعتراض خود را نسبت به این اقدام سونی و اکتیویژن ابراز کردند، و تا زمان نوشتن این مقاله کار به جایی رسیده است که بخش قابل توجهی از ایشان سفارشات خود را برای پیش‌فروش بازی لغو کرده‌اند و زمزمه‌های بایکوت کردن بازی به گوش می‌رسد.

مسئله انحصار در صنعت بازی همواره موافقان و مخالفان خود را داشته است؛ اما آنچه همه در باب آن، به عنوان یکی از قوانین نانوشته صنعت اتفاق نظر دارند، اینست که هیچ کدام از پلتفرم‌داران – سونی، مایکروسافت، یا نینتندو – هرگز نباید اقدامی جهت انحصاری کردن کل یا بخشی از مجموعه‌های قدیمی و ریشه‌دار چند پلتفرمی انجام دهند. مجموعه‌های شناخته شده‌ای که طرفداران بیشماری از پلتفرم‌های مختلف دارند. مجموعه‌هایی چون «کال آو دیوتی»، «فیفا»، «اسسینز کرید» و چون آنها. دقیقا به همین دلیل بود که زمانیکه مایکروسافت با خرید استودیوی «موجانگ»، حقوق بازی «ماینکرفت» را بدست آورد، اقدامی در جهت انحصاری کردن آن انجام نداد. اقدامی که تنها نتیجه آن ضربه زدن به موفقیت بازی، و خدشه‌دار کردن – بیشتر – نام مایکروسافت می‌بود.

پلتفرم بازی Modern Warfare

سونی و اکتیویژن با این عمل خود، بدعت خطرناکی را پایه‌گذاری می‌کنند. می‌دانیم همانقدر که اکتیویژن به سونی و پلی‌استیشن نزدیک است، الکترونیک آرتز به مایکروسافت و ایکس‌باکس. آیا با این حساب این امکان وجود دارد که سال بعد بخشی از بازی «فیفا» در انحصار پلتفرم‌های مایکروسافت – ایکس‌باکس و کامپیوترهای شخصی – درآید؟

همانقدر که پیشرفت صنعت بازی در گروی رقابت سالم پلتفرم‌های مختلف است، رقابت‌های مخربی از این دست، به آن ضربه می‌زند. فراموش نکنیم که رویه ضدمشتری مایکروسافت در ابتدای این نسل چقدر برای پلتفرم ایکس‌باکس گران تمام شد. رویه‌ای که به نظر می‌رسد حالا توسط سونی اتخاذ شده است – به یاد آوریم که چطور مقاومت بیهوده سونی در مقابل بازی بین پلتفرمی (Cross-Play) علاوه بر انتقادات بیشمار طرفداران، به نزدیکی نینتندو و مایکروسافت، و ایجاد جبهه‌ای مشترک توسط ایندو در مقابل سونی ختم شد. آیا امکان دارد که سونی در نسل نهم، اشتباهات فاحش مایکروسافت را تکرار کند؟

فروشگاه اینترنتی بابانو